Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

this ain't no love that's guiding me

Το αμαξάκι έκοψε ξαφνικά κι απότομα πάνω στη γέφυρα, αντίθετα ή μάλλον κάθετα στο ρεύμα, και δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως σε στιγμή-αστραπή θα εκτοξευόταν πέρα από τις μπάρες, σταθερά προς την κατεύθυνση του Αγίου Παύλου βοήθειά μας. Στο επόμενο πλάνο βρισκόμουν ακόμη πίσω απ' την πλάτη του μα μπορούσα να δω το προφίλ - στο τιμόνι ανέμελος, μήπως μειδιούσε κιόλας; - αναδύοντας φερορμόνη σιγουριάς. Δίπλα μου καθόταν μια ανώνυμη σκιά, τα βλέμματα στραμμένα στα καφεγκρίζα νερά του ποταμού που ολοένα ζύγωναν, κι όμως το αμαξάκι ακόμη πετούσε κάμποσα μέτρα πάνω απ' τον Τάμεση χάνοντας ύψος και γέρνοντας προς το πλάι. Οπωσδήποτε θα πέσουμε και θα 'ναι βέβαιος ο πνιγμός, δε βλέπεις τίποτα μες στο ποτάμι ειδικά στο σημείο εκείνο, μια μάζα που σχεδόν κόβεται με το μαχαίρι και θα 'ναι αδύνατο να βγεις να κολυμπήσεις.

Κολυμπώντας ωστόσο με απλωτές στα βαριά δευτερόλεπτα επικείμενου θανάτου, βρίσκω το χρόνο ν' αναλογιστώ δύο σημαντικά: πόση οικειότητα έχει βλαστήσει ανάμεσα στο Θάνατο κι εμένα - έναν άνθρωπο κοινό, της κάθε μέρας και παντός καιρού, στο Θάνατο που περιφέρεται σε διαδρόμους και κλειστούς χώρους ζητώντας πού και πού ένα ποτήρι νερό. Και πόσο τελικά τον εμπιστεύομαι ετούτο τον ευμετάβλητο, κυκλοθυμικό τύπο στο τιμόνι - εγώ που μια ζωή διατηρώ περίεργες σχέσεις με την Εμπιστοσύνη κι αυτή μαζί μου, απατηλή, αργοπορημένη, απρόβλεπτη Εμπιστοσύνη που σε στήνει και σου τη στήνει με την ίδια άνεση.

Με μια κίνηση σπασμωδική, μια φόρτσα που έμοιαζε να πηγάζει από το υπερπέραν, το αμαξάκι ανέκτησε δυνάμεις, πέταξε ακόμη λίγο και προσγειώθηκε με ασφάλεια σε ξηρά. Κανένας δεν πνίγηκε κι ο κίνδυνος σαν να μην είχε υπάρξει, ποιος ήταν που οσμίστηκε προηγουμένως κίνδυνο και για ποιο λόγο, έτσι περνάμε εμείς τις γέφυρες και τους δύσβατους τόπους - με αμαξάκια αμφίβια κι αντοχές αμφίδρομες. Και κάπου πιο κάτω χωρίζουν οι δρόμοι δίχως παράπονο, έμεινε πίσω η λιποψυχιά μαζί κι ο κόπος, εσύ θα τα βάζεις με το Θάνατο κι εγώ θα του βρίσκω νερό, η Εμπιστοσύνη θα προσπερνά αγγίζοντάς μας με τη φούστα της απαιτώντας σεβασμό και μετρημένα λόγια, μακριά από δω κι από αγάπες της ώρας.


..some days I'm bursting at the seams
with all my half-remembered dreams
and then it shoots me down again..

Απο το blog " Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ " της καλης φιλης thalassaki

Δεν υπάρχουν σχόλια: